водопадами

Er zijn gevoelens die niet verdwijnen, maar gewoon naar beneden vallen, zoals water van een rots. Luid, mooi en onvermijdelijk. Er is geen rust in, alleen beweging: een plons, geluid, een moment van stilte - en weer een val. Liefde gaat hier niet over geluk, maar over een element dat niet vraagt of je klaar bent voor de diepte.

Muziek klapt neer als regen na hitte: het reinigt, verbrandt, laat een spoor achter. Tussen de regels door - zout, lucht en dat ‘bijna’ dat sterker brandt dan welk ‘voor altijd’ dan ook. Twee mensen die een oceaan hadden kunnen worden, maar ervoor kozen om watervallen te zijn - te woest om samen te vloeien en te levendig om te stoppen.