Balafre

De beelden klikken als een hartslag - pure ‘cinema noir’ met een vleugje asfalt. In de etalage glanzen kettingen, in de tekst een zakmes ‘voor het geval dat’, 150 rozen als een cheque voor een illusie, en diezelfde zin over twee soorten mensen: degenen met een geladen pistool en degenen die graven. De beat rookt als uitlaatgassen bij de ingang, de grappen zijn scherp als een manicure, en tederheid, als die al voorkomt, dan alleen verpakt in sarcasme.

Alles speelt zich af in de cowboys van de grote stad: koele berekening, juwelen “om de nek van de schuld” en rituele bravoure om de stilte niet te horen. Hier is romantiek van het soort dat niet bloeit, maar schittert; gevaar van het soort dat ruikt naar lak en buskruit. Het ziet er brutaal uit, luistert gemakkelijk, en daarna blijft die nasmaak van de bioscoopzaal hangen, waar de aftiteling draait en het verhaal je nog steeds bij de keel grijpt.