Gravity

Een storm van binnen, netjes verpakt in regels - woede als zwaartekracht, die niet discussieert, maar gewoon alles naar beneden trekt. Het voelt alsof het helemaal niet om vergeving gaat, maar om een onvoltooide taak: de missie hangt over je schouders en elke stap is een berekening. De prinses is hier geen sprookjesarchetype, maar een reden voor berekening - een ironisch zoete reden om de balansen toch weer in de wereld te brengen. Het klinkt koud en dagboekachtig eerlijk: er zijn geen dramatische monologen, maar een rustige verdeling van de krachten - de wolken pakken zich samen, er is niemand meer om te redden, en het hart zakt weg als een voorwerp onder het gewicht van de feiten. In deze val zit ook iets bevrijdends: wraak lijkt op orde, en zelfs als er aan het einde een spoor van bloed overblijft, blijft er ook helderheid.