Büyük İnsan

Liefde is natuurlijk geen afval - je kunt het niet zomaar in de eerste de beste prullenbak gooien. Maar soms zou je dat wel willen: al die rammelende gevoelens verzamelen, in een doos stoppen met het opschrift ‘niet bellen - ik mis je niet’ en per expresse naar nergens versturen. In het liedje wordt precies deze toestand beschreven: wanneer het hart zichzelf bijna heeft overtuigd dat het voorbij is, maar de herinnering nog steeds wordt geactiveerd bij elk bekend geluid.

De woorden lijken in een cirkel rond te gaan, als een oude platenspeler die vastloopt op de plek waar ‘liefde’ en ‘pijn’ hetzelfde klinken. En toch zit er iets menselijks in deze herhaling - een stille hoop dat als je het helemaal uitspreekt, het makkelijker wordt. Of misschien ook niet. Maar het klinkt wel mooi.