Desocupa

Liefde die het stadium van ‘gewoonte’ heeft bereikt, ruikt altijd naar vermoeidheid. Kussen worden beleefd, gesprekken veilig, en zelfs de stilte tussen twee mensen klinkt niet als gezelligheid, maar als een pauze voor iets onvermijdelijks. In het liedje is deze spanning overal voelbaar - alsof iemand in gedachten al zijn koffers heeft gepakt, maar nog steeds niet durft op te staan van de bank.

Er is geen drama, alleen eerlijkheid. Die eerlijkheid die komt wanneer duidelijk wordt: als gevoelens een schema zijn geworden, is het tijd om ruimte te maken - voor jezelf, voor de ander, voor lucht. En ja, het klinkt ironisch, een beetje grof, maar daar zit kracht in. Want soms is het juiste ‘ik hou van je’ 'laat me gaan'.