夢をみせて

De wereld staat stil tussen inademing en uitademing - ergens op de grens van dromen, herinneringen en afscheid. Alles is hier stil en ruikt naar helder licht: alsof de lente te laat is gekomen, maar toch de kersenbloesem heeft gebracht. De muziek stroomt als ademhaling dichtbij - bijna aanraking, bijna een woord dat nooit is uitgesproken. In elk geluid zit tederheid die pijn doet, en pijn die nog steeds liefheeft. Dit is geen drama, maar een zacht afscheid van het verleden, waar "nog een beetje" uitgroeit tot de eeuwigheid. En laat de ochtend alles uitwissen, de nacht heeft me laten beleven wat niet terug te draaien is. Zo breekbaar, zo mooi, dat zelfs de stilte erna klinkt als een voortzetting.