Tresno liyane

Je neerleggen bij de realiteit betekent dat je op een mooie manier kunt loslaten. Soms met een liedje, soms met een glimlach, licht trillend als de damp boven een kopje koffie in de ochtend. Het klinkt allemaal alsof er een groot gesprek heeft plaatsgevonden: zonder tranen, maar met een warmte die blijft, zelfs als de liefde – ja, die ene liefde – niet is gelukt.

Er is geen drama, alleen een stille instemming met het feit dat iedereen zijn eigen weg gaat. Een zuivere, lichte verzoening, als een zucht na een lange poging om vast te houden wat niet vast te houden is. De muziek brengt alles zachtjes op zijn plaats - waar dankbaarheid is, waar pijn is, waar gewoon “het zo maar is”. En daar zit een bepaalde schoonheid in: wanneer je niet vecht, maar accepteert.