Resah Jadi Luka

Er zijn momenten waarop de wereld lijkt te besluiten verstoppertje te spelen – alles wat warm is verdwijnt plotseling, en in plaats daarvan blijft er een leegte over met een lichte echo. Het leek nog maar net alsof er een schouder naast me was die me beschermde tegen de storm, maar nu is er alleen nog wind die niet weet waarheen te waaien. Maar zelfs deze stilte bewaart de herinnering aan een aanraking. In het lied voel je een vreemde rust - alsof de pijn niet meer brandt, maar ergens diep van binnen zit, zachtjes ademt en je eraan herinnert dat dit alles ooit echt was. De tijd gaf geen tweede kans, maar liet wel een spoor achter. En misschien is dat wel de reden waarom je hier wilt blijven - op de grens tussen verleden en toekomst - totdat het universum eindelijk besluit dat het tijd is om los te laten.