Bunga Maaf

Soms gaat de tijd zo stil voorbij dat je niet meteen merkt hoe er iets in barst. En pas dan, te midden van de geur van stof en wind, herinnert men zich plotseling een vreemde stem - die ooit te luid klonk, maar nu slechts als een echo in het hoofd ruist. Alles lijkt hetzelfde: de lucht, de wegen, de vertrouwde hoeken van de kamer... maar de lucht is anders, dicht, met een smaak van spijt. Dit lied is als een brief die te laat is verstuurd. Er zit veel trots in, die op de tong smolt, en een beetje late tederheid. Alsof iemand probeert een boeket vergevingen te geven, al iets verwelkt, maar nog steeds warm. En hoewel het duidelijk is dat het verleden niet terugkomt, wacht het hart toch koppig - misschien brengt de wind het toch terug.