рожон

Soms komt vermoeidheid niet door werk, maar doordat je jezelf te lang in bedwang houdt. Wanneer je tegelijkertijd wilt schreeuwen en omarmen. Wanneer je je best doet om geen borden te breken, hoewel het vanbinnen harder rinkelt dan porselein op tegels. Alles lijkt eenvoudig: bemoei je niet met andermans zaken, zeg niet te veel, haal het verleden niet op. Maar ergens onder de huid kraakt het nog steeds - mooi, tot pijn toe, alsof het hart besloten heeft een afscheidsakkoord te spelen en dan te doen alsof het gewoon uit het ritme is geraakt. Liefde lijkt in zulke momenten niet op een feest, maar eerder op een rustige avond in de keuken, waar het ruikt naar diner en onuitgesproken woorden. Twee mensen zitten tegenover elkaar, ieder met hun eigen vermoeidheid, hun eigen schuld, hun eigen "sorry's". Iemand speelt slecht, iemand heeft gewoon te veel gespeeld. Maar in deze schijn zit een vreemde warmte - alsof we nog steeds leven zolang er iemand is tegen wie we kunnen zeggen: "Ik heb je zo nodig."