ДЫК КЫН ДЫШ

Het ruikt naar stof van de weg en de hete wind die alles weet over de stilte van de steppen. Het ritme lijkt over stenen te strompelen - langzaam, koppig, met diezelfde innerlijke koppigheid die alleen eigen is aan degenen die allang hebben begrepen: niemand roept je als je niet zelf gaat. Ergens in de verte weerklinken stemmen, vervaagd door echo en tijd, alsof oude vrienden over de wind met elkaar praten. De muziek schommelt als de zon aan de horizon - niet helemaal zonsondergang, niet helemaal zonsopgang. Elke noot laat als het ware een spoor van stof en zout achter onder je voeten. En zelfs als je de woorden niet kunt verstaan, is alles duidelijk: de weg roept, en het hart antwoordt met een soort oude, tot in het bot vertrouwde melodie.