Dracula

De nacht waarop de wereld een beetje nep lijkt – alsof iemand de helderheid en het contrast heeft opgeschroefd. De straten glinsteren als in een film waarin de held te mooi is om echt te zijn. De lucht ruikt naar spijt en benzine, en de lucht wordt langzaam verraderlijk blauw. Ik wil me verstoppen voor de dageraad, als voor een ongemakkelijke getuige - niet zien hoe het licht de illusie verdrijft. Er is een bijzondere magie in de poging te ontsnappen aan de ochtend, terwijl die je toch zal inhalen. Wanneer vrienden je in de auto roepen, maar vanbinnen alles zeurt: "Wacht, ik ben nog niet klaar met de nacht." En het is wel grappig dat je je voelt als Dracula op de vlucht, maar toch ren je door - niet voor de zon, maar omdat je weer jezelf moet zijn. En voorlopig is het donker, muziek en die ene grens tussen waanzin en vrijheid. Wanneer elk geleefd moment gevaarlijk schittert, en, verdomme, het uitzicht is inderdaad indrukwekkend.