猫

Alsof het de avond voor de storm is - trillende vingers, een onhandige glimlach en een stem die plotseling besluit alles te zeggen wat te lang is opgekropt. De wereld verdrinkt in het vuur van de ondergaande zon, en ergens diep van binnen klinkt een eenvoudige gedachte: loslaten betekent niet dat je ophoudt met liefhebben. Laat de zon maar eerst opbranden. Dit is een stil verhaal over degenen die alleen achterbleven op een drukke straat. Wanneer het hart met het lichaam worstelt, wanneer verdriet bijna gezellig wordt en voormalige nabijheid verandert in een kat - onafhankelijk, zacht en ongrijpbaar. En als hij plotseling terugkomt, al is het maar voor een minuut, kun je weer ademen zonder je te overstrengen. Het lied ruikt naar de laatste zomer, de warmte van handpalmen en het dwaze geloof dat alles in je eigen kleuren kan worden geschilderd. Zelfs de leegte.