Уходя

Soms lijkt het alsof de stad je wegduwt - met lawaai, licht, mensen met lege ogen en telefoons in plaats van gezichten. En dan wil je gewoon de deur achter je dichtdoen, zodat je niet teruggetrokken wordt door die tocht van onuitgesproken dingen en vermoeidheid. Alles lijkt nog levendig, maar niet meer in harmonie. Je hartslag klopt niet meer op de juiste plek, de dagen vliegen voorbij als een vreemde kalender, en van binnen voel je een soort innerlijke uitweg, zonder koffers, maar met het gevoel dat je niet meer als dezelfde persoon naar huis zult terugkeren.

Het nummer klinkt als een poging om het stof van het verleden weg te poetsen, de oude pijn uit jezelf te halen, terwijl de wereld verder raast. Een beetje vies, een beetje mooi - zoals een stad na de regen. En ergens daar, tussen vermoeidheid en hoop, hoor je een zacht “we wachten” - alsof er toch iemand aan de andere kant van die gesloten deur is achtergebleven.