Осінь

De herfst herinnert ons er weer aan dat warmte niet in graden wordt gemeten, maar in aanraking. De lucht ruikt naar bladeren en vermoeidheid, het licht achter de ramen flikkert – het verwarmt niet meer, maar doet wel zijn best. Ergens van binnen nestelt zich een droefheid, zacht als stof op oud speelgoed, en net zo hardnekkig. Alsof iemand het glas tussen ‘was’ en ‘is’ heeft gebroken en je nu met je blote handen de scherven moet verzamelen, in een poging je herinneringen niet te beschadigen.

Stilte wordt een nieuwe taal wanneer woorden niets meer kunnen repareren. En dan blijft er alleen nog maar dansen met de herfst - een beetje onzeker, een beetje hoopvol dat de mist zal optrekken en dat de handen die vandaag warmte geven, niet zullen verdwijnen samen met de laatste zonnestralen.