生きている

Een dunne scheur tussen het licht en de regen, waar je nog steeds de adem van de wereld kunt horen. Elke regel is als een zucht door glas, waarachter zowel pijn als dankbaarheid schuilt, en die stille kracht die overblijft als de woorden ophouden. In dit geluid leeft het leven zelf - niet luidruchtig, niet feestelijk, maar echt: trillend, koppig, met de geur van de aarde na een onweer. Het lied kijkt je recht in de ogen, maar maakt je niet bang - het herinnert je er gewoon aan dat zelfs te midden van sirenes en regenwolken nog steeds bloemen bloeien.