Back to Me

Het geheugen is een vreemd iets. Het bewaart de geur van een oud strijkijzer en het liedje dat mijn moeder bij het fornuis zong, maar wist plotseling gezichten uit, alsof ze nooit hebben bestaan. En het lijkt alsof je leeft volgens de regels, werkt, het hekje sluit - maar van binnen ben je niet meer die roekeloze persoon die ooit door het leven ging als een cowboy met zijn lasso. Alles is langzamer, zachter en voorzichtiger geworden.

Maar in deze vermoeidheid zit iets vertrouwds - als een warme hand die je vingers stevig vasthoudt en je niet helemaal laat uiteenvallen in ‘gisteren’ en ‘morgen’. En misschien begrijp je juist op zulke momenten: echte kracht zit niet in de cirkel die je hebt gelopen, maar in het feit dat je niet bent vergeten waarom je überhaupt bent gaan rennen.