Tańcz, Mamusiu, Tańcz

Eindelijk wordt duidelijk hoe het feestje de vergeten heldinnen heeft laten zien dat uitgesteld plezier ook een vorm van verdriet is. In het schemerige licht van de schijnwerpers stralen rokerige ogen, vliegen rode nagels in het rond, en al deze theatrale mozaïek verandert plotseling een gewone nacht in een kleine revolutie met een afstandsbediening in de hand: stel het lachen niet uit, bewaar het dansen niet voor ‘later’. Lichte ironie in elke stap - alsof de wereld uitstel geeft voor volwassen onbezonnenheid en toestaat om weer stralend te zijn, zelfs als tot nu toe alles om ons heen ‘van plastic’ was.

De verzamelde blikken als kleingeld in een spaarpot - klaar om te worden verbroken door één zelfverzekerde draai op de dansvloer. Vooruit-achteruit, links-rechts - eenvoudige geometrie van vrijheid, en het recht daarop wordt plotseling uitgesproken door een stem die geen toestemming vraagt. Het is warm en een beetje grappig om te zien hoe de vroegere voorzichtigheid oplost in het ritme: het gaat hier niet om drama, maar om het recht op een beetje geluk met de glans van lippenstift en dansen tot het einde van het lied.