Dass ich gerade traurig bin

Soms kijk je naar iemand en lijkt het alsof de wereld een beetje verschuift. Niets rampzaligs: gewoon dat de vloer onder je voeten zachter wordt, de lucht dikker, en je eigen hart zich gedraagt als een schooljongen tijdens de pauze - lawaai maakt, druk doet en niet luistert. En het lijkt allemaal duidelijk: geen lot, geen toeval, gewoon chemie. Maar juist dat maakt je gek.

In dit lied klinken gevoelens als stille sabotage. Uiterlijk - kalm, bijna koel. Maar van binnen kookt een laboratorium van ongemak, verwachtingen en slapeloze nachten. Je wilt opgemerkt worden, maar niet te opdringerig; je wilt je gevoelens toegeven, maar alleen als ze je niet uitlachen. Daarom blijft er maar één ding over: uitademen, je haar in de kleur van hoop verven en doen alsof je alles onder controle hebt. Hoewel iedereen al lang begrijpt dat het evenwicht voorgoed verloren is.