çek kopar

De stad ruikt naar hete beton en goedkope koffie, en het ritme is als een trilling onder de huid: een beetje hardcore, een beetje punkhumor en een hoop straatwijsheid. Woorden worden rondgestrooid als lege flessen - grof, direct en met een vleugje zelfspot: hier is zowel opschepperij als vermoeidheid, en de bereidheid om te lachen om eigen mislukkingen.

Het geluid lijkt de lantaarns tot trillen te brengen: grimmige eerlijkheid over overleven, over hoe rap een beroep werd en tegelijkertijd een remedie tegen verveling. Geen glossy plaatje - alleen een tot glans gepolijste realiteit, waar het pathos wordt weggehaald en alleen de stem overblijft, die geen begrip vraagt, maar eist dat je erkent dat dit allemaal waar is, en dat er een vreemde trots in schuilt.