Pero No

Liefde als een straatroman - smerig, fel en met de geur van benzine: een gangster en een gangstermeisje die elkaar tegelijkertijd verwonden en genezen, elkaar opeten en zich daar niet voor schamen. Alle passie wordt gepresenteerd als een misdaadpoëma - schurftige zeilen, glocks ter bescherming en kussen die beter blijven hangen dan namen - grappig en een beetje eng, maar je kunt je blik er niet van afhouden. Het is een gevoel van verboden smaak: je wilt excuses verzinnen, het lot een knipoog geven en toegeven dat het vertrouwde ‘slechte’ veel warmer blijkt te zijn dan een heleboel onduidelijke ‘goede’ dingen.