Marjolaine

Tederheid, lichtjes bestrooid met droefheid. Woorden, alsof ze met een pen geschreven waren, baadden in het maanlicht en een lichte melancholie – niet een die je onderdrukt, maar een die zachtjes fluistert: “onthoud”. In elk geluid - de trilling van een brief die nooit zal worden verzonden, en toch vliegt hij, vindt hij zijn geadresseerde ergens tussen ademhaling en slaap.

De wereld hier is opgelost in de honing van herinneringen: een beetje zee, een beetje vuur en oneindig veel “als”. De muziek sleept zich voort als een spoor achter een schip, met slechts twee namen aan boord - en geen enkele kans op toeval. En terwijl de tijd, zoals altijd, voortraast, blijft er alleen maar over om te luisteren hoe het hart nog steeds gedichten kan schrijven - zelfs als niemand ze leest.