Please Don't Hate Me

Soms eindigt liefde niet met een knal, maar met een zacht echo - alsof iemand gewoon de deur heeft dichtgedaan en de wind de laatste woorden heeft weggeblazen. Zonder boosheid, zonder drama, gewoon het besef dat het leven verder is gegaan. Het lijkt pijnlijk, maar het doet geen pijn meer - het lijkt meer op een zacht litteken dat onderdeel wordt van de huid.

Hier gaat het allemaal om volwassen worden: niet om wrok, maar om acceptatie. Over die zeldzame eerlijkheid, wanneer je kunt loslaten en niet op zoek hoeft te gaan naar schuldigen. Wat overblijft is dankbaarheid, herinneringen, een beetje verdriet en het gevoel dat het allemaal niet voor niets was. De tijd is gewoon zijn gang gegaan en twee harten hebben geleerd om in verschillende ritmes te kloppen - rustig, zonder drama, maar nog steeds echt.