Human Happens

Soms stort alles niet met veel lawaai en drama in, maar stil - alsof iemand gewoon het licht heeft uitgedaan in de kamer waar eerder gelachen werd. Mensen lopen langs de brokstukken van hun kleine oorlogen, gewend, bijna kalm - want menselijke dingen gebeuren nu eenmaal, en dat gebeurt voortdurend. De stad verandert van uiterlijk, de lucht wordt dikker, maar van binnen blijft alles hetzelfde: chaos, het verlangen naar gevoelens, de wens om weer in iets levends terecht te komen, zelfs als dat later pijn doet.

In dit liedje gaat het puur om ‘human happens’: een beetje ironie, een beetje verwarring en een eerlijke erkenning dat mens zijn betekent dat je steeds weer struikelt over je eigen emoties. Domme dingen doen, voelen, branden, afkoelen... en toch van deze toestand houden tot je er van gaat trillen.