have mercy

Het gebulder van de bas is als een drilboor die op je zenuwen werkt. Alles om je heen lijkt gehuld in de rook van verbrande tracks en ambities. Iedereen praat hier luid, alsof ze bang zijn dat ze niet gehoord worden, maar achter alle bravoure schuilt datgene: het hardnekkige geloof dat geluid kan redden. Niet in figuurlijke zin, maar letterlijk: uit de kelder halen, uit de uitzichtloosheid, uit het ‘bijna opgegeven’.

Hier is geen romantiek van de straat - alleen de verschroeide resten ervan, vermengd met zelfspot en standvastigheid. Het maakt niet uit wie wat draagt en wie wat heeft gedaan - het belangrijkste is dat muziek als een pantser werkt. Als je in de microfoon roept “ik ben hier niet alleen”, is dat geen pathos, maar een verzoek aan iemand anders om te antwoorden met een echo. En die echo lijkt er echt te zijn.