W Deszczu Maleńkich Żółtych Kwiatów

Langzaam, alsof door de regen, gaat het leven verder - stap voor stap met iemand die geen woorden nodig heeft. In deze vreemde rust is alles kwetsbaar en eerlijk: angsten worden zachter wanneer de adem van een ander dichtbij is. De wereld lijkt op te lossen in het natte licht, waar het gras aan de huid kleeft en de bomen beschutting bieden tegen ongewenste blikken.

Elke regel ademt dat zeldzame gevoel dat je niet sterk hoeft te zijn - je kunt gewoon zijn. Je breekt, je valt, je ademt uit, en je wilt weer - niet meer, maar gewoon nog een beetje van deze warmte, deze nabijheid. En het lijkt alsof aan de andere kant van de weg, waar de tijd verdrinkt, iemand toch wacht. Zonder beloften, zonder luide woorden - gewoon door je haar te strelen, zodat het binnenin stiller wordt.