Ściąć wysokie drzewa

De rook verspreidt zich over het ochtendgras, alsof hij probeert te verbergen wat toch niet te verbergen valt. De wereld, waar gisteren nog de schoolbel klonk, is vandaag stil in de vallende bladeren. In de lucht hangt de smaak van as en onuitgesproken woorden. Het lied is als het trillen van een gloeilamp voordat hij uitgaat: levendig, nerveus, nog ademend, maar al wetende dat het licht niet eeuwig is. En temidden van dit alles is er een warme aanraking, een vader die zijn zoon omhelst, de laatste menselijke grens voor de waanzin. Eng, teder en hopeloos mooi - als een gebed dat te laat wordt uitgesproken.