Fikcja jest modna

Alsof iemand eindelijk de interne controleur heeft uitgeschakeld en gewoon... ademen heeft toegestaan. Zonder analyse, zonder verontrustende ‘wat als’-gedachten, zonder eindeloze marathons van zelfverbetering. Hier draait alles om uitademen. Om een rug die niet gebogen gaat onder het gewicht van andermans verwachtingen, en om een hoofd waarin de kreten van de innerlijke chat ter ondersteuning even zijn verstomd.

Het klinkt licht, bijna steriel, maar niet koud. Het is geen euforie - het is normaliteit, diegene die iedereen zoekt en niemand herkent wanneer hij die vindt. De ironie is dat je, om te leren gemakkelijk te leven, eerst moet leren vergeten. Je oude, angstige zelf, afhankelijk van andermans likes en blikken.

Het resultaat is geen lofzang op vrijheid, maar een stille toast op stabiliteit. Op het vermogen om niet te verdwijnen in al dit lawaai, ook al lijkt het soms makkelijker om op te gaan in de massa.