мама, телефон

Soms verandert het leven in een eindeloze, flikkerende, kleverige film. Je scrolt met je vinger naar beneden, naar beneden, naar beneden, en daar is alles hetzelfde: grijze gezichten, adviezen, andermans diners en successen. De wereld lijkt plat geworden, als een scherm, en zelfs je eigen spiegelbeeld wekt geen vertrouwen meer - wie is die persoon met vermoeide ogen en een eeuwige batterij van 3%?

Grappig, maar mama had me gewaarschuwd. Alleen leek het toen gewoon ouderwets gemopper. En nu - stilte tussen de meldingen, gedachten door het lawaai heen, een vreemd gevoel dat de lente ergens in oude verhalen is achtergebleven. En ik wil gewoon uitademen, mijn telefoon wegleggen en me herinneren hoe het is om niet door een glas te leven.