Joya - Radio

Het is alsof de kosmos heeft besloten om zich de warmte te herinneren. Alles vloeit samen: geluiden, ademhaling, grenzen tussen dromen en werkelijkheid. Ergens tussen de sterren zit een man op een paddenstoel, kijkt hoe een bloem opengaat en herkent plotseling een oude vriend - niet uit zijn geheugen, maar uit die kinderwereld waar wonderen geen bewijs nodig hebben.

De muziek lijkt te smelten in de zon: langzaam, stroperig, bijna ongrijpbaar, maar tegelijkertijd alles om zich heen vullend met een vreemde tederheid. Het is geen hitte waarvoor je je moet verschuilen, maar een hitte waarin je volledig kunt opgaan - door jezelf toe te staan nergens heen te haasten en opnieuw te voelen hoe het leven in je ontwaakt.