Still Feel the Burn

Het ruikt naar bourbon, melancholie en iets dat maar al te bekend is. Iets dat altijd terugkomt, zodra je een slok neemt. Het licht in de bar is zacht, bijna huiselijk, maar je ogen zoeken toch naar iemand - niet naar degene die naast je staat, maar naar degene die in het verleden is achtergebleven, waar datzelfde liedje nog steeds speelt. Het glas rinkelt tegen de bar, het ijs smelt, en het lijkt alsof de pijn mee zou moeten verdwijnen, maar dat is niet zo. Het verdwijnt niet. Het wordt alleen stiller, zoals as na een brand. En het is zelfs grappig: je probeert te vergeten, maar in plaats daarvan onthoud je het nog beter.