İstanbul

De straten ruiken 's nachts naar warm bier en de zee, die ergens heel dichtbij is, maar niet te zien is. De stad lijkt stil te zijn, maar in werkelijkheid ademt ze gewoon samen met degenen die nog niet moe zijn van het liefhebben. Onder de lantaarns vermengt alles zich: gelach, sigarettenrook en muziek die niemand bewust aanzet.

Er schuilt een bijzondere magie in deze nachten in Istanbul: een gewone bank verandert in een podium, een aanraking in een belofte en stilte in een dans. Dan verdwijnt alles in het geheugen, maar ergens tussen het Duitse ‘blijf’ en het Turkse ‘liefste’ blijft voor altijd iets hangen dat niet in woorden te vatten is.

Toon: André Mogimi

Camera: Jakob Joiko en Marty Fischer

Montage: Philip Kern