Yalancısın

Het komt voor dat liefde zo stil in je ziel binnensluipt, alsof ze gewoon om water vraagt, en dan de deur uitloopt zonder afscheid te nemen. Ze laat alleen een echo achter van beloften die uiteindelijk niets waard bleken te zijn, en de schaduw van een glimlach die nog steeds ergens in je hoofd rondspookt, als een irritante melodie.

In deze klank zit de bitterheid van het besef en de vreemde waardigheid van degene die achterblijft. Zonder hysterisch gedrag, zonder drama, gewoon stilte na het onweer. De muziek vloeit langzaam, bijna stroperig, als het avondlicht in een lege kamer. En ergens daar, in de halve toon, klinkt nog steeds de vraag: “Aan wie geef je nu het hart dat je hebt gebroken?”