Sar Beni Sar

Wanneer de nacht zich eindeloos uitstrekt en het leven plotseling benauwend wordt, wil je gewoon omhelzen en zwijgen. Niet uitleggen, niet zoeken naar schuldigen - gewoon die ontglipende warmte bij de kraag grijpen die nog overblijft tussen de glazen en vermoeide blikken.

Het geheugen, als een gebroken plaat, draait oude scènes af - wie heeft wie niet kunnen vasthouden, wie is te trots, wie is te levendig. Van buiten lijkt alles rustig, van binnen woedt een brand in slow motion. En zelfs als de pijn om een reden vraagt, glimlacht ze om de een of andere reden.

Het is als een dans op het randje - tussen gewoonte en verlangen, tussen wat waar was en wat je gewoon wilde geloven. Maar zolang de muziek speelt, kun je doen alsof alles nog steeds brandt. Laat het bedrog zijn - maar dan wel een warm bedrog.