Say My Name

Eerst alles zoals gewoonlijk: een vriendelijk“hallo”, een beetje speels“hoe gaat het” en een stem die klonk als een deken. En toen - klikte er iets. De stem is nog steeds hetzelfde, maar de woorden zijn niet meer strelend, maar prikkelend. Hij antwoordt op een onsamenhangende manier, alsof hij aan iets anders denkt. Aan *iemand anders*. Het nummer klinkt alsof jaloezie heeft besloten geen scène te maken, maar in slow motion het podium opkomt - met perfect gekapt haar en vragen zonder leestekens. Hier wordt niet geschreeuwd, hier wordt tussen de regels door gezegd:"Als je niets te verbergen hebt, noem dan mijn naam. Luid. Zelfverzekerd. Zoals vroeger."De groove is vloeiend, alsof je nog steeds wilt geloven dat het gewoon paranoia is. Maar het ritme weet wel beter.