In My Bag

Een nacht waarin het zelfvertrouwen te luid klinkt. In de lucht hangt de geur van benzine, kleverige beloften en iets dat lijkt op opwinding. Alles draait weer in een bekende cirkel: een slok voor de moed, een blik over de schouder, muziek die luider is dan het gezond verstand. Het lijkt alsof alles al beslist is, maar in werkelijkheid hangt het af. Van wie er in de buurt is, van wat er van binnen zit, van hoe lang je nog kunt doen alsof.

Het ritme is als flitsen van neonreclames, het licht schijnt in je ogen, maar je hart gaat toch door. Hier is geen plaats voor filosofie, terwijl het leven met je vingers tikt op de maat en je door de beelden raast, alsof je door de lens leeft. En ja, weer “here we go again” - maar dat is juist het leuke ervan: niet weten of het déjà vu is of gewoon weer een nieuwe ronde van het hoge leven.