Leon Bailey

Het is alsof de nachtelijke stad zelf begint te spreken - brutaal, zelfverzekerd en een beetje vermoeid. Hier rinkelen kettingen, knipperen lichten, en onder al dit alles schuilt onrust, de gewoonte om de vinger aan de pols te houden en stille dankbaarheid jegens degenen die ooit een stuk brood hebben gegeven. In elk woord schuilt een straat waar liefde en gevaar al lang naast elkaar bestaan.

Het ritme is ruw, als asfalt na regen: het klopt tegen je slapen, het schommelt op het ritme van je hart. Tussen de regels door - een keuze die iedereen kent die heeft overleefd en niet alleen maar heeft geleefd: mens blijven of een legende van de wijk worden. In dit geluid zit alles - de kou van de ijstijd in je nek en de warmte van een vriendelijke schouder. Een mix van straatproudheid en persoonlijke kwetsbaarheid - wanneer het leven geen lied is, maar toch klinkt.