frenas

Twee mensen, nacht, en dat ene moment waarop het gezond verstand al slaapt, maar de huid nog weet wat verlangen is. De lucht is dik als stroop, de zinnen zijn kort, de ademhaling is schokkerig, en in je hoofd is er maar één gedachte: “ga niet weg”. Het lijkt allemaal eenvoudig - het trekt, het schudt, het draait. Maar ergens tussen “blijf” en “ik kan niet” leeft alle magie - onlogisch, als twee handen op één taille in twee nachten. En laat het geen liefde zijn, maar gewoon chemie bij het uitademen, maar dan wel echt - zonder plannen, zonder betekenis, zonder koffie in de ochtend.