Damn

Vrijheid ruikt blijkbaar niet naar zee en wind, zoals in de films. Het ruikt eerder naar de soep van gisteren met een vleugje badwater en een beetje wanhoop op de bodem van de mok. Als je niets meer te verliezen hebt, behalve je eigen ego, en zelfs heldendom vermoeiend lijkt. Het is makkelijker om eerlijk te zijn dan sterk. Het is makkelijker om toe te geven dat al die ‘pareltjes’ gewoon steentjes zijn, maar wel van jezelf.

Er is iets bijna ontroerends aan: de poging om niet te doen alsof, niet te redden, de geschiedenis niet te verfraaien om likes te krijgen. Gewoon leven zoals je kunt. Zonder harnas, maar met ochtendmisselijkheid door een overdaad aan waarheid. En ergens tussen spijt en opluchting begrijp je plotseling: ja, dit is het. Zo voelt vrijheid. Een beetje vies, een beetje pijnlijk, maar wel echt.