Cifre

De trommels gaan langzaam en alsof ze toegeeflijk zijn - een gelijkmatig ritme, waarin zowel glans als een gedempte dreiging schuilgaat. Het tellen van “una, două, trei” wordt een ritueel: niet zomaar tellen, maar een manier om de wereld in orde te houden - geld, vrouwen, “alle zwervers” - alles wordt samengevat in korte, opbeurende formules, die je doen verlangen om met je voet te stampen.

In de tekst wordt gespeeld met cijfers alsof het huisrekeningen zijn: ironie over schulden, een beetje opschepperij en het belang van een ‘filter’ in het leven om niet op te branden. Het klinkt als een advies van de straat en tegelijkertijd als een persoonlijke regel: laat cijfers je humeur niet bederven, maak er geen zinloze puzzel van. De stem houdt de rekening bij en knipoogt naar de luisteraar - soms zachtjes, soms brutaal.

In de finale blijft het gevoel van een algemeen feest hangen: een gezellige rekening, waarbij elke ‘één, twee, drie’ een uitnodiging is om het glas te heffen en te lachen om de bedragen. De stijl is warm en een beetje brutaal, als een aantekening in een dagboek die je nog eens wilt lezen voordat je weer de stad in gaat.