Quién Pensaría

Het is alsof de lucht dikker en warmer is geworden dan nodig is. Alles ruikt naar frisse lakens, ochtendlicht en een vleugje zonde. Op dit moment is er geen haast - het is als een lange uitademing, alsof je lichaam al alles voor je heeft gezegd. De liefde hier is niet stil en niet voorzichtig - ze is zelfverzekerd, volwassen, bijna koppig. Van het soort dat terugkomt, zelfs als je het loslaat. En in deze volharding schuilt iets vreemd teder: alsof de hemel zelf heeft besloten om eraan te herinneren dat het soms een heel leven waard is om te wachten, als de beloning dit ademen op de huid is.