Memories

Het ruikt naar late nacht en naar een telefoon die te lang met het scherm naar beneden ligt. De stilte is zo dik dat je het hart kunt horen bladeren door oude berichten. Daar leven nog steeds de korte ‘hallo's’, de lange ‘ga niet weg's’ en de domme grappen die toen een redding leken. De muziek lijkt op die berichten die je niet hebt durven versturen - ze sleept zich voort, schommelt, veroordeelt niet.

De stem lijkt te zeggen: “Laten we toegeven dat we elkaar allebei missen, maar doen alsof we het al hebben losgelaten.” En daardoor wordt het nog stiller. In elke beat zit een beetje spijt, een beetje trots en een sprankje hoop dat een van jullie toch op “schrijven” zal drukken.