Never Really Gone

De stad lijkt hetzelfde - dezelfde straten, dezelfde lantaarns, dezelfde wind in de boomtoppen. Alleen klinkt het nu stiller, alsof iemand het volume van de herinneringen heeft zachter gezet. Alles lijkt bekend, maar is niet meer van jou: je voetstappen galmen hol waar jullie vroeger samen lachten. Uit de etalages ruikt het naar brood en het verleden, en op de hoek houdt iemand anders diezelfde hand vast. De warmte van oude gesprekken leeft nog steeds onder je huid, als een echo van een vuur dat al lang gedoofd is. En je kunt je niet verstoppen voor deze vreemde warmte - het brandt niet, het herinnert je er alleen aan dat het ooit echt was.