Живий

Het leven is als een verbrande toast: een beetje bitter, maar toch ruikt het naar geluk. Rondom je heen is er lawaai, as, een verontrustende stilte tussen de schoten, maar toch wil je nog een ademteug, nog een lentedag, nog een slapeloze nacht naast iemand die leeft. In dit lied zijn er geen helden, alleen mensen die geen tijd hebben om bang te zijn, omdat ze gewend zijn het lot zelfs voor pijn te danken.

De dood verveelt zich hier ergens in een hoekje, terwijl de samoerai zonder zwaard de hemel om een beetje inspiratie en vrienden in een rumoerige kroeg vraagt. Want zelfs in oorlog is er plaats voor hortensia's, stille bekentenissen en gelach dat ondanks alles blijft bestaan. En geloof - niet in de eeuwigheid, maar in het feit dat morgen iemand weer zal zeggen: “levend”. En dat is genoeg om te blijven ademen.