greener

Het is verbazingwekkend hoe het ochtendlicht zo zacht kan zijn dat het bijna brutaal is. Het dringt door de gordijnen heen, beweegt je wimpers, tekent gouden vlekken op je huid en lijkt te fluisteren: leef zolang je kunt, denk niet aan onzin. Alles wat eenvoudig is, wordt plotseling eeuwig - lachen dat nooit twee keer hetzelfde kan zijn, de vertrouwde beweging van je schouder als er iemand naast je staat, en de rust die je zelfs bang bent om te verstoren.

En dan - de tuin. Die tuin die niet in de bloembedden groeit, maar in je hart. De aarde is warm, de regen komt op tijd, en elk woord is als een zaadje dat kan ontkiemen als je het niet met twijfels aanraakt. Alles is kwetsbaar, alles is echt, en daardoor bijzonder mooi. Soms is liefde gewoon water geven. Zelfs als je niet zeker weet of het zal groeien.