Unsteady

Onzekerheid is nu bijna een nieuwe vorm van tederheid. Als we allebei een beetje uit balans zijn, met verwarde gedachten en een vleugje zelfspot in onze stem, wordt het om de een of andere reden makkelijker om te ademen. De wereld drukt, maakt lawaai, eist dat je ‘in vorm’ bent, maar hier kun je gewoon zijn. Een beetje verstrooid, een beetje niet jezelf, maar naast iemand die ook niet perfect is - en daarin schuilt ineens een gevoel van geborgenheid.

Het voelt alsof je op een wankele vloer danst, maar niet valt, alleen omdat iemand anders in dezelfde richting wiegt. Hij ondersteunt je niet, redt je niet - hij staat gewoon naast je. En dat lijkt de meest stabiele vorm van liefde te zijn die er bestaat.