Therapieplatz

Een wereld waar kinderschommels luider kraken dan de diagnoses van volwassenen. Waar in plaats van antwoorden - het leven zelf - een grote speelplaats is, en de zandbak daarop al lang is veranderd in een mijnenveld. De stem lijkt te zijn opgegroeid tussen de scherven - een beetje schor, een beetje moe, maar nog steeds reikt hij naar het licht, zoals gras door beton heen. Tussen de regels door staat alles wat gewoonlijk niet hardop wordt uitgesproken: schaamte, woede, verwarring, het verlangen om gewoon normaal te zijn, al is het maar een beetje.

En toch - niet zonder hoop. Want ergens tussen waarom houden ze niet van me en oké, we leven verder verschijnt er iets levends, iets echts. Die dunne draad die je vasthoudt als er niets anders is om je aan vast te houden. De muziek is hier niet om op te dansen - hij is voor degenen die zich ooit ook afvroegen waar hun plaats was op dit verdomde terrein, en uiteindelijk begrepen: zelfs als je niet weet wanneer je gaat schommelen, is het belangrijkste dat je de schommel niet loslaat.