Incomprehensible

Op de weg, waar de dennen als dunne pijlen naar de hemel reiken, wordt het leven plotseling zacht, als suikerspin in de regen. Alles verloopt anders dan gepland: het vliegtuig is vertrokken, de tijd rekt zich uit en in deze spleet tussen punt A en punt B verschijnt een zeldzame luxe: zijn. Zonder schema, zonder masker, zonder het verontrustende ‘moeten’. Gewoon rijden, naar radiogeluiden luisteren, aan natte bloemen ruiken en beseffen dat volwassen worden geen straf is, maar een proces van verandering in iemand die zachter, eerlijker, bijna transparant is.

Zilver in je haar, oude brieven in je rugzak, een pluche beer met een versleten snuit - dit zijn geen tekenen van verlies, maar sporen van levendige beweging. Schoonheid zit hier niet in filters en eeuwige jeugd, maar in de vrijheid om op blote voeten te dansen als niemand kijkt en de wind je haar te laten stylen zoals hij dat wil. Laat alles een beetje vreemd, onbewerkt en onbegrijpelijk zijn - want daarin schuilt juist de echte, onbeschaamde harmonie.