ruiné (comme un dj)

De nachtelijke strijd en de stem die van het ene onderwerp naar het andere springt, alsof hij iemand in de hiel wil bijten, klinkt als een stedelijke biecht, gekauwd door de straten. Stof op schoenen, gefluister dat iemand ‘vreet’ in het leven en alles wil afpakken - en dan plotseling ‘Je veux la guerre’ als een sombere refrein: niet over oorlog met de wereld, maar over oorlog voor het recht om niet te buigen. De zang is nu eens spottend, dan weer scherp, en daarna volgt applaus, showlicht en het gevoel dat achter de schermen iemand al de verliezen aan het tellen is.

Er is hier een vleugje ironie en warme hardheid: het leven op het gezicht - “ma life”, schoonheid die naar valsheid ruikt, en mensen die opstaan nadat ze het stof hebben laten vallen. De volgorde van de woorden is als een gesprek in de hal over grote en kleine dingen; je wilt glimlachen en doorgaan - want er is niemand en niets om aan over te geven, en de strijd zit in je zak, samen met de hoop dat er morgen nog iets van jezelf overblijft.