Together

Het is alsof alle lichten in het huis zijn uitgedaan, behalve één - ergens binnenin. Alles is stil, alleen de ademhaling is synchroon met het ritme, en de woorden klinken als een willekeurig afgelegde eed. Er zijn hier geen luide beloften, alleen de zekerheid dat samen zijn al genoeg is. Zelfs als de wereld instort, zelfs als de nacht te lang is. De stem lijkt je bij de hand te houden en laat je niet los tot het helemaal licht wordt. En in dit licht is er geen hoop, maar gewoon een menselijk ‘wij’, dat om de een of andere reden altijd sterker is dan ‘ik’.